با خبر شدیم که مسؤولین دانشگاه تهران قصد انتقال گروه زبان و ادبیات عربی این دانشگاه را از دانشکده ادبیات به دانشکده ی زبان های خارجی دارند. متن زیر دل نوشته ی آقای موسی عربی در این مورد در وبلاگ دلنوشته های دانشجویان زبان و ادبیات عربی دانشگاه تهران مي باشد. شایان ذکر است که وبلاگ مذکور یک نظر سنجی درمورد این موضوع برگزار کرده است :

اگر نام ویاد حافظ علیه الرحمه بر جریده تاریخ ادبیات ثبت شد واگر نام شیخ اجل، سعدی شیرازی بعد از گذشت قرنها هنوز به نکویی برده می شود واگر ملمعات برخی شاعران پارسی زبان هر قلبی را به تسخیر خود در می آورد به یمن پیوند مبارک بین دو زبان عربی وپارسی است <البته یکی از اصلی ترین دلایل> ودر مقابل علمای ایران زمین در توسعه زبان عربی نقش به سزایی داشته اند.
همین حافظ علیه الرحمه است که در دیوانش با کلک خیال انگیزش اینگونه آغاز به سراییدن می کند:

الا یا ایها الساقی أدر کاسا وناولها             که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
ویا همین سعدی شیرازی است که با در گلستانش گلهای رنگانگی از زبان عربی وپارسی را می پروراند و می گوید در خبر است از سرور کائنات ومفخر موجودات ورحمت عالمیان وصفوف آدمیان وتتمه دور زمان محمد مصطفی صلی الله علیه وآله وسلم :
بلغ العلی بکماله کشف الدجی بجماله           حسنت جمیع خصاله صلوا علیه وآله 

آیا رواست این پیوند مبارک را که این همه زیبایی را خلق کرده از هم گسست وآیا رواست که این دو روح را که در یک قالب هستند از هم جدا کرد و با انتقال آن به سرزمینی غریب به نام دانشکده زبانهای خارجه، جان از قالبش تهی کنیم؟! راستی اگر حافظ زنده می بود این فراق جانسوز را چگونه به تصویر می کشید، شاید از ملمعاتش برایمان می سرود ومی گفت:

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه           انی رایت دهرا من هجرک القیامه
دارم من از فراقش در دیده صد علامة           لیست دموع عینی هذا لنا العلامه
هر چند کازمودم از وی نبود سودم                من جرب المجرب حلت به الندامه
پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا            فی بعدها عذاب فی قربها السلامه
گفتم ملامت آید گر گرد دوست گردم             و الله ما راینا حبا بلا ملامه
حافظ چو طالب آمد جامی به جان شیرین      حتی یذوق منه کاسا من الکرامه


آیا رواست زبان عربی را که تار وپودش با فرهنگ وادبیات ایرانی گره خورده است از هم رشته کنیم و بگوییم زبان عربی زبان خارجه است چرا نگوییم زبان عربی از ماست آنگونه که بنیان گذار کبیر انقلاب اسلامی ایران امام خمینی رحمه الله علیه فرمودند: نگویید زبان عربی از مانیست زبان عربی از ماست.
ختام این دلنشوته مسک شعر سعدی شیرازی است که گفت:


مراد ما نصیحت بود وگفتیم           حوالت با خدا کردیم ورفتیم